Same shirt, Different Day.
Door: Rick Bogaard
Blijf op de hoogte en volg Rick
24 Maart 2013 | Nieuw Zeeland, Auckland
Het vijfde verslag is bij deze dan weer een feit. Het heeft even op zich laten wachten, maar wilde het afgelopen weekend ook nog meenemen, vandaar weer een tijdspanne van twee weken na mijn laatste verslag. Ik zal het deze keer wat korter proberen te houden, onder het motto; Kort, maar krachtig!
Als ik terugkijk op de afgelopen twee weken met betrekking tot mijn stage, is het weer een week van twee uitersten geweest. Elke keer als ik dacht het juiste spoor te hebben gevonden, bleek het weer een doodlopende en kwam ik weer terug bij af. De begeleiding is op zijn zachtst gezegd niet om naar huis te schrijven; zelfstandigheid word gevraagd. Ik realiseer me ook wel dat dit een onderdeel van mijn afstuderen is, maar je verwacht op z’n minst een element van ‘sturing’ binnen de organisatie. Ik heb dit een tijd als een nadeel gezien, maar zoals Cruijff het op z’n Cruijffiaans zou zeggen; ‘Ieder nadeel heb z’n voordeel’. Zo wordt je gedwongen om op pad te gaan en te zoeken naar antwoorden op je vragen en zodoende kom je weer in aanraking met allerlei mensen en culturen.
De tweede week (van dit verslag) bracht veranderingen met zich mee, ten gunste van mijn scriptie. Een extern persoon is aangesteld om het nieuwe systeem te introduceren in de organisatie en zal zich bezig gaan houden met de implementatie ervan, ik zie hem als een soort projectleider voor mijn rapport. Er wordt nauw samengewerkt en we proberen elkaar continu van huidige informatie te voorzien. Iets wat ik de afgelopen weken miste, heb ik nu in deze gevonden.
Wordt uiteraard vervolgd.
In de afgelopen twee weken heb ik één weekend gebruikt voor mijn scriptie, heb in ieder geval een poging gedaan tot. De ander hebben we gebruikt voor Tongariro national park, een vulkanisch gebied dat ook terug te vinden is op de Werelderfgoedlijst en bekend om zijn uitdagende wandelroute, Tongariro Alpine Crossing. Van tevoren was ons bekend dat het onmogelijk was om de gehele tocht uit te lopen; aangenomen wordt dat een gedeelte van de route te gevaarlijk was vanwege vulkanische activiteiten. Het beste en mooiste gedeelte was echter beschikbaar voor het publiek, dus we hebben alles wat gezien moest worden, gezien.
De voorbereiding was op z’n minst weer legendarisch te noemen. Vrijdagavond aangekomen in een dorp vlakbij onze eindbestemming, waar sommigen onder ons in een lokale kroeg een koffie wilden scoren en even wilden uitrusten van een autorit van 4 uur. Nu was het zo dat ik een roze shirt droeg, wat ik zelf zie als ‘bijdetijds’ of ‘modieus’, hoe je het noemen wilt. Vanaf het moment dat we de kroeg binnenstapten, hadden we (of ik) gelijk de aandacht van twee mannen, constant keken ze geïnteresseerd onze richting op. Nu kan ik waarschijnlijk wel gaan raden wat zij dachten op dat moment; het was nog net niet van hun voorhoofd af te lezen. Naar mijn weten ben ik toch echt van de goede kant, als je dat zo wil zien. Maargoed, snel een koffie weten te scoren, even gebruik gemaakt van de pooltafel en snel doorgereden naar onze eindbestemming. Onderling werden de grappen over het voorgaande gemakkelijk geproduceerd, wat de volgende dag tot een climax kwam; de wandeling in Tongariro.
De volgende dag ’s ochtends vroeg al begonnen met de wandeling, aangezien we rekening moesten houden met een totale wandeltijd van 8 uur. Niet traditioneel met stevige wandelschoenen en afritsbare broeken, maar een spijkerbroek en adidasjes moesten het gaan doen. Onderweg veel kunnen zien, logischerwijs veel vulkanen en groene/lichtblauwe waterpoelen die tussen het gebergte lagen. Er werd die dag veel gevraagd van je conditie en uithoudingsvermogen, maar dat werd pas echt getest tijdens het beklimmen van de berg Ruapehu, beter bekend als Mount Doom in de film, daar is ie weer, Lord of the Rings! Een vulkaan van ruim 2291 meter hoogte, ik kan je vertellen dat ik me daar vele malen heb afgevraagd wat ik nu precies aan het doen was. Geen geasfalteerde of in ieder geval een stevige weg, maar losliggende stenen en grind waarbij je bij elke stap de kans liep om weer naar beneden te zakken. Uiteindelijk toch de top gehaald en, ondanks dat we midden in een wolk zaten, hebben we nog aardig mooie foto’s weten te schieten. Terug was even moeilijk als heen, aangezien je niet goed kon zien welke stenen er los lagen en welke niet, waardoor het slechts een kwestie van tijd was voordat er weer iemand onderuit ging. Afgezien van een paar schrammen hebben we het er aardig goed vanaf gebracht.
Rest mij nog te vertellen dat we tijdens het beklimmen van een andere berg twee mannen zijn tegengekomen. Op het heetst van de strijd, diep in het rood, werden we gevolgd door onze vrienden, dezelfde twee als in het café! We zijn ze daarna ongeveer zes keer tegengekomen, hoe is het mogelijk, alsof we werden gezocht. Nu weet ik wel dat ik goed in de markt lag, maar dit.. Verschillende theorieën zijn erop losgelaten en vele grappen zijn weer gemaakt, maar ik denk voortaan wel twee keer na voordat ik weer een roze shirt aantrek.
Dit was weer even een update, foto’s volgen! Groetjes weer!
Als ik terugkijk op de afgelopen twee weken met betrekking tot mijn stage, is het weer een week van twee uitersten geweest. Elke keer als ik dacht het juiste spoor te hebben gevonden, bleek het weer een doodlopende en kwam ik weer terug bij af. De begeleiding is op zijn zachtst gezegd niet om naar huis te schrijven; zelfstandigheid word gevraagd. Ik realiseer me ook wel dat dit een onderdeel van mijn afstuderen is, maar je verwacht op z’n minst een element van ‘sturing’ binnen de organisatie. Ik heb dit een tijd als een nadeel gezien, maar zoals Cruijff het op z’n Cruijffiaans zou zeggen; ‘Ieder nadeel heb z’n voordeel’. Zo wordt je gedwongen om op pad te gaan en te zoeken naar antwoorden op je vragen en zodoende kom je weer in aanraking met allerlei mensen en culturen.
De tweede week (van dit verslag) bracht veranderingen met zich mee, ten gunste van mijn scriptie. Een extern persoon is aangesteld om het nieuwe systeem te introduceren in de organisatie en zal zich bezig gaan houden met de implementatie ervan, ik zie hem als een soort projectleider voor mijn rapport. Er wordt nauw samengewerkt en we proberen elkaar continu van huidige informatie te voorzien. Iets wat ik de afgelopen weken miste, heb ik nu in deze gevonden.
Wordt uiteraard vervolgd.
In de afgelopen twee weken heb ik één weekend gebruikt voor mijn scriptie, heb in ieder geval een poging gedaan tot. De ander hebben we gebruikt voor Tongariro national park, een vulkanisch gebied dat ook terug te vinden is op de Werelderfgoedlijst en bekend om zijn uitdagende wandelroute, Tongariro Alpine Crossing. Van tevoren was ons bekend dat het onmogelijk was om de gehele tocht uit te lopen; aangenomen wordt dat een gedeelte van de route te gevaarlijk was vanwege vulkanische activiteiten. Het beste en mooiste gedeelte was echter beschikbaar voor het publiek, dus we hebben alles wat gezien moest worden, gezien.
De voorbereiding was op z’n minst weer legendarisch te noemen. Vrijdagavond aangekomen in een dorp vlakbij onze eindbestemming, waar sommigen onder ons in een lokale kroeg een koffie wilden scoren en even wilden uitrusten van een autorit van 4 uur. Nu was het zo dat ik een roze shirt droeg, wat ik zelf zie als ‘bijdetijds’ of ‘modieus’, hoe je het noemen wilt. Vanaf het moment dat we de kroeg binnenstapten, hadden we (of ik) gelijk de aandacht van twee mannen, constant keken ze geïnteresseerd onze richting op. Nu kan ik waarschijnlijk wel gaan raden wat zij dachten op dat moment; het was nog net niet van hun voorhoofd af te lezen. Naar mijn weten ben ik toch echt van de goede kant, als je dat zo wil zien. Maargoed, snel een koffie weten te scoren, even gebruik gemaakt van de pooltafel en snel doorgereden naar onze eindbestemming. Onderling werden de grappen over het voorgaande gemakkelijk geproduceerd, wat de volgende dag tot een climax kwam; de wandeling in Tongariro.
De volgende dag ’s ochtends vroeg al begonnen met de wandeling, aangezien we rekening moesten houden met een totale wandeltijd van 8 uur. Niet traditioneel met stevige wandelschoenen en afritsbare broeken, maar een spijkerbroek en adidasjes moesten het gaan doen. Onderweg veel kunnen zien, logischerwijs veel vulkanen en groene/lichtblauwe waterpoelen die tussen het gebergte lagen. Er werd die dag veel gevraagd van je conditie en uithoudingsvermogen, maar dat werd pas echt getest tijdens het beklimmen van de berg Ruapehu, beter bekend als Mount Doom in de film, daar is ie weer, Lord of the Rings! Een vulkaan van ruim 2291 meter hoogte, ik kan je vertellen dat ik me daar vele malen heb afgevraagd wat ik nu precies aan het doen was. Geen geasfalteerde of in ieder geval een stevige weg, maar losliggende stenen en grind waarbij je bij elke stap de kans liep om weer naar beneden te zakken. Uiteindelijk toch de top gehaald en, ondanks dat we midden in een wolk zaten, hebben we nog aardig mooie foto’s weten te schieten. Terug was even moeilijk als heen, aangezien je niet goed kon zien welke stenen er los lagen en welke niet, waardoor het slechts een kwestie van tijd was voordat er weer iemand onderuit ging. Afgezien van een paar schrammen hebben we het er aardig goed vanaf gebracht.
Rest mij nog te vertellen dat we tijdens het beklimmen van een andere berg twee mannen zijn tegengekomen. Op het heetst van de strijd, diep in het rood, werden we gevolgd door onze vrienden, dezelfde twee als in het café! We zijn ze daarna ongeveer zes keer tegengekomen, hoe is het mogelijk, alsof we werden gezocht. Nu weet ik wel dat ik goed in de markt lag, maar dit.. Verschillende theorieën zijn erop losgelaten en vele grappen zijn weer gemaakt, maar ik denk voortaan wel twee keer na voordat ik weer een roze shirt aantrek.
Dit was weer even een update, foto’s volgen! Groetjes weer!
-
24 Maart 2013 - 13:29
Petra Bogaard:
Ha Rick,
Ha ha, wat een avonturen weer! Je kunt beter een boek gaan schrijven ipv een scriptie.
Fijn dat er een positieve ontwikkeling is op je stage.
Succes!
Gr. Petra -
24 Maart 2013 - 22:13
Roelina:
hoi Rick.
Leuk je verhalen te lezen. geniet van alles wat je meemaakt .
groetjes Roelina -
25 Maart 2013 - 21:34
Oom Fred En Tante Gerrie:
Hallo Rick
Leuk da je dit kan gaan doe en voor al het zo mooi en land is.
Kaal vulkanisch en dan weer een mooie groene natuur.
Geniet er maar goed van wand het is weer zo voorbij.
Dat roze shirt was niet zo slim.
Als je van vrouwen houd ??.
Groetjes Oom Fred en tante Gerrie
-
26 Maart 2013 - 11:37
Sylvia En Ad:
hoi rick
fijn om te lezen dat alles goed met je gaat. geniet ervan.....
-
26 Maart 2013 - 13:39
Tante Jans:
Hey Rickieboy!
Je roze shirt komt voorlopig niet meer "uit de kast" zeker?
Geweldig, je ligt nog goed in de markt haha....
Gelukkig vorderingen met je stage.
Enjoy
Groeten uit het koude Stolwijk
-
26 Maart 2013 - 16:39
Ilonka Emté:
ow rick
hillarisch weer zeg hahahhaa
ik heb zitten lachen achter de comp
prachtig zoals je schrijft
kijk weer uit naar je volgende verhaal
groetjes ilonka -
27 Maart 2013 - 22:19
Wim En Jeannette:
Hoi Rick,
Leuk om je verhalen te lezen!
Mooi dat je stage ook een beetje op gang komt nu. Succes!!
Groet, Wim en Jeannette -
29 Maart 2013 - 15:23
Josine Brouwer:
hahaa, ik zie het al helemaal voor me!
Leuk geschreven Rick.
x -
01 April 2013 - 13:03
Ome Cor:
hallo rick zo te horen geniet je er van, dat je nu kan begrijpen hoe mooi de wereld is, je mag er nu een stukje van zien,maak er gebruik van zou zeggen kijk om je heen nou we horen het wel weer van je avonturen , gr ome cor -
01 April 2013 - 13:16
Ton En Karla :
hoi rick , even een berichtje van ons veel plezier en geniet er maar van zoals wij van jouw verslag genieten, gr karla en ton
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
